یکی از اولین علائم زخم پای دیابتی ورم غیر طبیعی, سوزش, قرمزی و بوی بد است. بافت سیاه (تیره) اطراف زخم که به خاطر عدم خونرسانی کافی در محل ایجاد می شود, از علائم قابل روئیت زخم پای دیابتی است که نشان دهنده مرگ بافت سلولی اطراف زخم به خاطر عفونت است. در چنین مواردی بوی نامطبوع, درد و بی حسی می تواند وجود داشته باشد.

علائم زخم پای دیابتی همیشه قابل روئیت نیست, گاهی اوقات نیز تا هنگامی که عفونت ایجاد نشود زخم دیده نمی شود.

در صورت مشاهده هرگونه آسیب پوستی  درد, تغییر رنگ به ویژه درپا و اطراف پینه ها حتما با پزشک مراجعه کنید.

• برای پیشگیری از درد بهتر است فشار را از روی پاشنه حذف کنید. کفی های مخصوص و کفش های مخصوص دیابتی به حذف فشار و توزیع نرمال فشار در پا کمک می کنند.

  فشار حین راه رفتن می تواند باعث ایجاد عفونت و گسترش زخم شود. افرادی که اضافه وزن دارند فشار بیشتری روی پای خود وارد می کنند که احتمال ایحاد زخم را افزایش می دهد.

  برای درمان زخم ممکن است پزشک پوست های مرده روی زخم, عفونت هایی که باعث ایجاد زخم شده را از بین ببرد.

  عفونت یکی از مواردی است که باید فورا درمان شود. همه عفونت ها به یک شیوه درمان نمی شوند. بافتهای اطراف زخم برای بررسی بیشتر و مشخص شدن نوع آنتی بیوتیک به بررسی های آزمایشگاهی نیاز دارد. در صورت وچود عفونت های زیاد ممکن است عکس رادیوگرافی هم نیاز باشد تا وجود علائم عفونت استخوانی هم بررسی شود.

  درمان دارویی:

  برای درمان زخم ممکن است به آنتی بیوتیک, داروهای ضد انعقاد و ... نیاز باشد. بعضی از درمان های موضوعی برای زخم پای دیابتی وجود دارد که شامل:

  • استفاده از کرم های حاوی نقره
  • محلول پلی هگزامتیلن بیگوانید (PHMB)
  • ژل یا پماد محتوی عسل

  روش جراحی:

  در صورت عدم درمان پذیری زخم از طریق روش های دارویی درمان از طریق جراحی انجام می گیرد. جراح ممکن است برای کاهش فشار اطراف زخم دفورمیتی ها و بدشکلی های انگشتی نظیر کجی شست یا انگشت کشی را از بین ببرد.

  جراحی می تواند عفونت ها را ازبین ببرد, و باعث درمان زخم پا شود. بدین ترتیب از قطع عضو و یا اندام جلوگیری کند.

• پیشگیری از زخم دیابتی

  طبق آمار جهانی سالانه 14 تا 24 درصد افراد مبتلا به دیابت به خاطر زخم دیابتی مجبور به قطع اندام می شوند. بنابراین پیشگیری از آسیب بسیار مهم و حائز اهمیت است.

  زمان بروز عوارض درازمدت ديابت بسته به نوع عارضه تا حدي متفاوت است، ولي متوسط زمان بروز عوارض 5 تا 10 سال پس از شروع بيماري است. آنچه در اين ميان اهميت دارد، پيگيري‌هاي مداوم و معاينات دوره‌اي بيمار است تا به محض مشاهده علائم بيماري از پيشرفت آن جلوگيري شود. اين پيگيري و غربالگري‌ ازنظر بروز عوارض شامل موارد زير است:
  • اندازه‌گيري و کنترل منظم قند خون از سوي خود بيمار
  • اندازه‌گيري ماده‌اي به نام هموگلوبين (A1C تا 4 بار در سال). اين ماده نشان‌دهنده وضعيت كنترل قند خون طي دو سه ماه گذشته است.
  • آموزش بيمار درباره نحوه كنترل ديابت
  • تغذيه مناسب و آموزش در اين زمينه
  معاينه پاها يك تا دو بار در سال از سوي پزشك و روزانه از سوي خود بيمار
  • غربالگري و بيماريابي سالانه از نظر بروز عوارض كليوي. اين معاينه در مبتلايان به نوع يك ديابت 5 سال پس از تشخيص شروع مي‌شود.
  • بررسي و کنترل منظم فشارخون
  • بررسي ‌چربي‌هاي خون